Przestraszona Snow widziała to wszystko z daleka. Uciekła do swojej podwodnej norki.
Foka, na którą polował wilk to jej matka.

Iorek niepewnie stanął na dwóch łapach. Zamyślał się. Czy zaryzykować zdrowie, czy zadowolić się jedzeniem śniegu i padliny. Po chwili zaryczał, stanął na czterech łapach, wycofał się i odbiegł w poszukiwaniu prostej zdobyczy.

Wilk widząc, że niedźwiedź odpuścił, wrócił ze stadem nad przeręble mając nadzieję, że znajdzie jeszcze upatrzoną zwierzynę. I rzeczywiście, foka przeszła tylko kawałek dalej. Gdy znalazł dogodną pozycję zwrócił się do dwóch kompanów:
- Odetnijcie jej drogę do przerębli.
Wilki rozbiegły się na dwie strony i cichcem poczęły zachodzić fokę od tyłu.

Za to Iorek znalazł jej matkę. Po chwili, na oczach Snow, niedźwiedź zabił jej matkę. Wbił zęby w miękką głowę foki, po czym dosłownie połknął ją w całości. Po pogryzieniu zdobyczy wszedł do jaskini i zdrzemnął się.

A pochlipywanie obudziło zdenerwowanego, w sumie jednak szczęśliwego niedźwiedzia.

- Hej, hej, hej, to wilki Cię jeszcze nie pożarły?

Po czym szybko odciął foczce dostęp do wyjścia. Jednak Snow wykorzystała dziurę w jaskini i wyszła. Iorek zaklnął pod nosem.

W tym czasie przybiegli Innuici. Wzięli oszczep po czym wbili go w okolice lewego płuca niedźwiedzia. Ten zaryczał i zaczął biec na Innuitów tak szybko, że oszczep wypadł. Gdy Iorek był na tyle blisko, by sięgnąć łbem myśliwego, złapał go za głowę, stanął na dwóch łapach, obrócił myśliwym, po czym rzucił nim do wody. Resztę Innuitów podrapał. Jednak został mocno ranny. Położył się na śniegu i zasnął.